Што наша закусь у пашане
У знатакоў застольных страў –
Аб гэтым хораша ў Варшаве
Адзін наш сябра напісаў.

Цытую сціпла па газеце:
“Як журналіст і дыпламат
Я пабадзяўся шмат па свеце
І ўсякіх кухань знаю шмат.

Але якую б вы закуску
Мне ні даўмеліся назваць,
За “парася па-беларуску”
Аддам любую без разваг!

О, млечны дзюдзік на талерцы!
Цалком засмажаны ў духу!
Ягоны вобраз будзе ў сэрцы,
Пакуль ні стлею на труху!

О, як ляжыць ен маляўніча
На падагнутых капытках,
Задзершы ўгору пекны лычык
З пахучай траўкай у зубах!

Як той анелачак – румяны,
Са скуркай крухкаю, ядкой,
І грэцкай кашаю напханы
Не абы-як – абы-якой!

У кашы – яблычак мядовы
Ці шпрэлы пахкі баравік!
Самлець нядоўга там, панове,
Калі к раскошы не прывык!

Я на прыемах, у застоллях,
Прызнацца вам, і састарэў, -
А для душы сваёй раздолля
Нідзе такога не сустрэў.

Калі б я мог, то ў школах нашых –
Каб падхапіла Польшча ўся –
Прадмет увёў бы: “Як засмажыць
Па-беларуску парася!..”

А на стале тым - рай ды годзе,
Што рэдка трапіцца ў народзе,
Ляжала шынка, як кадушка,
Румяна-белая пампушка,
Чырвона зверху, сакаўная,
Як бы агонь у ёй палае,
А ніз бялюткі, паркалёвы;
Кілбасы – скруткі, як падковы,
Між сцеган, сала і грудзінак
Красуе ўсмажаны падсвінак,
Чысцюткі, свежы і румяны,
Як бы паніч той надзіманы.
Муштарда, хрэн – адно дзяржыся,
У рот паложыш – сцеражыся!
А пірагі, як сонца, ззялі,
І ў роце бабкі раставалі.
Са смакам елі і багата –
На тое ж даў бог людзям свята.